سندرم اختلال هویت تمامیت بدن جز سندرم های روانی:
افرادی که مبتلا به «اختلال هویت تمامیت بدن» هستند، تمایل شدیدی دارند یکی از اندامهایشان قطع شود. شواهد موجود نشان میدهد که انگیزه قوی برای بسیاری از مبتلایان به این اختلال، نوعی خودتحریکی ذاتی است. روانپزشک مایکل بی. فِرست در سال ۲۰۰۵ پژوهشی انجام داد که تصور میشود تاکنون پژوهشی با بزرگترین نمونه از اختلال هویت تمامیت بدن بوده است. فرست از ۵۲ شرکتکننده در پژوهش خود سؤالاتی پرسید، این افراد اعلام کرده بودند که برای مدت مدیدی از عمر، آرزوی قطع یکی از اعضای بدن خود را داشتهاند.
بسیاری از افرادی که از اختلال هویت تمامیت بدن رنج میبرند، آنقدر نسبتبه خودانگارهی خود بهعنوان یک فرد معلول، ازجانگذشتهاند که خودشان دستبهکار میشوند. فرست افرادی را دیده که خودشان پاهای خود را زیر وزنههای سنگین باشگاههای بدنسازی انداختهاند یا از تفنگ ساچمهای (شاتگان)، ارّه برقی، دستگاه چوب خُردکن و حتی یخ خشک برای خلاص شدن از عضو بهنظر زائد خود استفاده کردهاند.